ΑΠΟΣΥΡΟΝΤΑΙ ΜΕΓΑΛΑ ΑΛΕΥΤΙΚΑ ΣΥΡΡΙΚΝΩΝΕΤΑΙ Η ΠΑΡΑΚΤΙΑ ΑΛΙΕΙΑ

Τεράστιο πλήγμα κατά της παράκτιας αλιείας , χαρακτηρίζεται η επιδοτούμενη από την Ευρωπαϊκή Ένωση καταστροφή και απόσυρση των  παραδοσιακών μνημειακών ξύλινων αλιευτικών καϊκιών, που  ξεκίνησε δειλά-δειλά το 1991, συρρικνώνοντας σε απίστευτο βαθμό την Ελληνική και κυρίως την Κρητική Αλιεία.

Στην Ιεράπετρα  σπουδαίοι επαγγελματίες αλιείς, που για δεκαετίες ολόκληρες κυριαρχούσαν στο Νότιο Κρητικό πέλαγος, αναγκάζονται, λόγω της μείωσης των αλιευμάτων  από τον πολλαπλασιασμό των λαγοκέφαλων, λόγω του υψηλού κόστους συντήρησης των καϊκιών  τους,  και λόγω της δελεαστικής επιδότησης που προσφέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση, να υπαχθούν στο πρόγραμμα του Μέτρου 6.1.10 «Οριστική παύση των αλιευτικών δραστηριοτήτων» που αφορά στη δράση «Διάλυση αλιευτικού σκάφους» του Επιχειρησιακού Προγράμματος Αλιείας και Θάλασσας 2014-2020.

Στην Ιεράπετρα έχουν αποσυρθεί και επιδοτηθεί από το 1991  μέχρι σήμερα πάρα πολλά αλιευτικά σκάφη. Το τελευταίο 48ωρο «κόπηκαν» με τη βοήθεια χωματουργικού μηχανήματος, δυο από τα μεγαλύτερα εναπομείναντα  παραδοσιακά ξύλινα αλιευτικά . Το «Καπετάν Γιάννης» και το «Σοφία» των Μανόλη Δογραματζάκη και Μιχάλη Τζεβελεκάκη, ενώ τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσει ένα ακόμα μεγάλο αλιευτικό του κ Νίκου Δοργιάκη.

Καταγράφοντας την καταστροφή και την  απόσυρση των δύο μεγάλων  αλιευτικών στην «πλύστρα» του λιμανιού της Ιεράπετρας, συναντήσαμε τον 55χρονο επαγγελματία αλιέα κ Γιάννη Χρυσοφάκη, να παρακολουθεί τη διαδικασία και να φέρνει στο μυαλό του τη δικιά του βιντσότρατα , που είχε την ίδια τύχη καθώς «κόπηκε» πριν από 6 χρόνια.

«Κάθε μέρα που περνάει τα αλιευτικά της Ιεράπετρας  λιγοστεύουν. Οι ψαράδες επιλέγουν την απόσυρση αναγκαστικά , γιατί δεν μπορούν να τα φέρουν βόλτα.

Αυτό το 14 μέτρων αλιευτικό(το Σοφία) που βλέπεται τώρα  διαλυμένο, ήταν από τα πιο γερά ξύλινα αλιευτικά της Ιεράπετρας. Για να ξεκινήσει ο επαγγελματίας αλιέας να πάει για δουλειά μια μέρα,  έχει τουλάχιστον  εκατό ευρώ έξοδα. Προσωπικό, πετρέλαια, δολώματα, ασφάλειες και εφορία. Ακόμα και να πέσει σε καλή ψαριά δεν μπορεί να βγάλει τα ψάρια που έχει πιάσει στο σκάφος του, γιατί τα προλαβαίνουν και τα καταβροχθίζουν  τα λαγόψαρα. Όλα τα  μεγάλα αλιευτικά,  έχουν χρέη πλέον  και είναι αυτή η αιτία, που οι ψαράδες τα αποσύρουν. Το κράτος και η Ε.Ε. δεν μας έλυσαν το πρόβλημα με τα λαγόψαρα, μας είπαν όμως ότι,  μπορούμε να εγκαταλείψουμε τα σκάφη μας και τη δουλειά μας, για μια χούφτα ευρώπουλα», μας λέει χαρακτηριστικά ο κ Γιάννης Χρυσοφάκης.

 Οι μεγάλοι σε ηλικία αλιείς βολεύονται με αυτό το μέτρο, αν δεν έχουν τα παιδιά τους η τα εγγόνια  τους , νατους ακολουθούν σε αυτή τη δουλειά.

Το παράξενο είναι όμως ότι στο μέτρο της απόσυρσης καταφεύγουν και νέοι αλιείς , οι οποίοι είτε υποχρεώνονται να  αλλάξουν επάγγελμα είτε επιλέγουν να κρατήσουν την ατομική τους  άδεια αλιείας και να συνεχίσουν να ψαρεύουν με κάποιο άλλο μικρότερο  οικογενειακό σκάφος, το οποίο έχει λιγότερα  έξοδα και με αυτό οι αλιείς αρκούνται  μόνο σε ένα μικρό μεροκάματο.

«Θυμούμαι ότι τα καλά ενεργά  αλιευτικά στο λιμάνι της Ιεράπετρας πριν μερικά χρόνια ήταν περισσότερα από 30 και απασχολούσαν πολλές οικογένειες ψαράδων. ΄

Τώρα όπως βλέπετε, το λιμάνι έχει αδειάσει  από επαγγελματικά σκάφη. Δεν έχουν μείνει περισσότερα από 14 αλιευτικά πλέον και κάθε μήνα λιγοστεύουν. Πιστεύω ότι,  αν δεν είχαμε τον καθημερινό πόλεμο που κάνουμε στη θάλασσα με τα ανταγωνιστικά λαγόψαρα, οι αλιείς θα είχαν μείνει στη δουλειά τους, δεν θα κοίταζαν την επιδότηση της απόσυρσης,  και οι οικογένειες τους θα ζούσαν με αξιοπρέπεια», καταλήγει ο 55χρονος κ Γιάννης Χρυσοφάκης.

Το ύψος της επιδότησης  κυμαίνεται ανάλογα με την ηλικία του σκάφους, το μήκος, τις μηχανές του και μπορεί να φτάσει ακόμα και τις 300.000 ευρώ. Σημειώνεται ότι ο ψαράς μπορεί να κρατήσει και να πουλήσει ξεχωριστά τα εργαλεία του (δίχτυα, παραγάδια, βίντσι, ψυγείο κ.ά.) όπως και τη μηχανή του καϊκιού. Το μόνο που πρέπει να καταστραφεί με τρόπο που να μην επιδέχεται επιδιόρθωση είναι το ξύλινο σκάφος.