Το Μάτι έχει εξαφανιστεί από τον χάρτη. Το 80%-90% των σπιτιών έχουν καεί. Εκεί που ήταν ένας Παράδεισος με πεύκα, τώρα υπάρχει μια κόλαση με στάχτες και κουφάρια σπιτιών.
Στο Κόκκινο Λιμανάκι έχουμε τη δική μας Πομπηία. Ανείπωτη τραγωδία με τους δεκάδες νεκρούς που εγκλωβίστηκαν και πέθαναν αβοήθητοι σε ένα σκηνικό αποκάλυψης, στην Ελλάδα του 2018. Και αν δεν ήταν οι προσπάθειες των εθελοντών, πυροσβεστών, λιμενικών και των άλλων συμμετεχόντων, ίσως ο τραγικός απολογισμός να ήταν μεγαλύτερος.
Πόσους ακόμα πρέπει να θρηνήσουμε για να σοβαρευτούμε ως χώρα; Να δώσουμε έμφαση στην πρόληψη, στα σχέδια εκκένωσης, στη σχολαστική τήρηση των κανόνων και σε όλα αυτά που τα βλέπουμε διεκπεραιωτικά και τελικά στοιχίζουν ζωές;
Αυτή τη στιγμή προέχει η άμεση επούλωση των πληγών και η φροντίδα στους πληγέντες συμπολίτες μας. Η κριτική και η αναζήτηση ευθυνών δεν είναι της στιγμής, όπως δεν είναι της στιγμής και η δοκιμασμένη συνταγή της συνωμοσιολογίας που αντανακλαστικά πλέον υιοθετεί η κυβέρνηση, βάζοντας το κεφάλι της στην άμμο…
Συλλυπητήρια στους οικείους των τραγικών θυμάτων.
