Ο Εμμανουήλ Ροϊδης έγραψε κάποτε ότι «κάθε χώρα έχει την πληγή της. Η Σκωτία την ομίχλη, η Βλαχία τις ακρίδες, η Αίγυπτος τις οφθαλμίες (παθήσεις των ματιών) και η Ελλάδα τους… Έλληνες…».
Θυμήθηκα τα παραπάνω το απόγευμα του Μεγάλου Σάββατου. Γύρω στις 5.00 βγήκα για μια βόλτα. Βρέθηκα έξω από την Τοπική Μονάδα Υγείας στην ακτή Νεάρχου. Πολλοί οι συγκεντρωμένοι, πάνω από δέκα νέοι και νέες. Αναρωτήθηκα τι περιμένουν . Την απορία μου έλυσε παλιός μαθητής μου. «Ήρθα, δάσκαλε, για το εμβόλιο». Έμεινα έκπληκτος. Παραμονή Πάσχα και οι νέοι μας εμβολιάζονται! Εμείς οι παλιοί θα λέγαμε: «τέτοια μέρα, άστο. Να περάσει το Πάσχα και μετά θα δούμε», σκεπτόμενοι τυχόν παρενέργειες. Μου άρεσε η παρέα των νέων. Πιάσαμε την κουβέντα. Κάποιος από αυτούς αποκάλεσε το εμβόλιο που κάνουμε οι περισσότεροι ηλικιωμένοι «γεροντικό», υπονοώντας φυσικά ότι είμαστε φοβητσιάρηδες. Φεύγοντας μια κοπέλα ευχήθηκε «καλή λευτεριά».
Κάθισα λίγο πιο πάνω και από μακριά έβλεπα τη ροή των νέων στο εμβολιαστικό κέντρο, καμαρώνοντάς τους για την υπευθυνότητα και τη σοβαρότητα που αντιμετωπίζουν την πανδημία. Ένας παλιός γνωστός μου, μεγάλος κι αυτός, κάθισε δίπλα μου. Τον ρώτησα αν έκανε το εμβόλιο. Η αντίδρασή του με εξέπληξε. Αρνητής φανατικός, παθιασμένος. Διαφορετικός. Προσπάθησα να του μιλήσω για την «άνοιξη» που περιμένουμε μετά το μαζικό εμβολιασμό. Αμετάπειστος. Ένιωσα πως «πιλώθω[1]» τοίχο. Έχασα το κέφι μου, μαύρισε η ψυχή μου. Του ευχήθηκα καλό Πάσχα κι έφυγα προβληματισμένος.
Πήγα σπίτι κι άρχισα το ψάξιμο. Βρήκα ότι στη χώρα μας το ποσοστό των εμβολιασμένων πολιτών άνω των 80 ετών, αγγίζει μόλις το 62,8%. Χαμηλό παραμένει και στις ηλικιακές ομάδες 70-79, που βρίσκεται στο 63,4%, αλλά και στην ηλικιακή ομάδα 60-69 με το ποσοστό να βρίσκεται στο 45,3%. Αλήθεια οι υπόλοιποι είναι άτρωτοι; Επηρεάζονται αρνητικά και από πού;
Άρχισα να κάνω με το νου ταξίδια στο παρελθόν, πρόσφατο και απώτερο. Όλοι γνωρίζουμε ότι σε κάθε κρίση –εθνική, πολιτική, οικονομική, υγειονομική – παρουσιαζόμαστε διχασμένοι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Αλήθεια ποιος ξεχνά πριν από λίγα χρόνια τη διαίρεση των πολιτών σε μνημονιακούς – αντιμνημονιακούς; Γερμανοτσολιάδες χαρακτηρίστηκαν οι μισοί περίπου έλληνες και ας γίναμε μνημονιακοί όλοι σχεδόν σε λίγο διάστημα. Αντί η οικονομική κρίση να διορθώσει κακώς κείμενα κατάφερε να μας χωρίσει. Ποιος θα ξεχάσει τη διαμάχη που ξέσπασε μεταξύ εκκλησίας και κράτους αρχές δεκαετίας του 2000 για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες ή την καθιέρωση του πολιτικού γάμου τη δεκαετία του 1980;
Εξαιτίας του Εθνικού Διχασμού (Βενιζελικοί – Βασιλικοί) (1919-1922), χάσαμε την Μικρά Ασία και όλη την πανάρχαια κοιτίδα του Ελληνισμού στην Ανατολή! Ο γνωστός καταστροφικός Εμφύλιος Πόλεμος (1945- 1949), ισοπέδωσε ότι είχε μείνει όρθιο στον πολύπαθο τόπο μας από την λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Διχαζόμαστε με ευκολία, βάζουμε στάμπα, όπως αριστεροί-δεξιοί, αντιστασιακοί, χουντικοί, εθνικόφρονες, βενιζελικοί, βασιλικοί, προοδευτικοί κ.λ.π.
Ποιος από τους παλιούς ξεχνά τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τις εξορίες, τα ξερονήσια; Τις έγγραφες δηλώσεις αποκήρυξης του κομμουνισμού; Για τις συνέπειες καμαρώνει κανείς; Μόνο συμφορές έφεραν. Δεν θα αναφερθώ στο μακρινό παρελθόν όπου και οι εικόνες των εκκλησιών προκάλεσαν εμφύλιες διαμάχες και καταστροφές στο Βυζάντιο την περίοδο της εικονομαχίας.
Ίσως αν ακολουθούσαμε το παράδειγμα της αρχαίας Κρήτης, των 100 πόλεων, που μπροστά στον εξωτερικό κίνδυνο, ξεχνούσαν αντιπαλότητες και διαφορές, μόνιαζαν κατά του κοινού εχθρού, κάνοντας πράξη τον περίφημο «συγκρητισμό». Ενωμένοι νικήσαμε την πανίσχυρη Περσική Αυτοκρατορία. Μέσα σε μια δεκαετία ο Μέγας Αλέξανδρος δημιούργησε συνενώνοντας τους Έλληνες μια αχανή αυτοκρατορία, τη μεγαλύτερη που είχε δει ο κόσμος μέχρι τότε. Μεγαλουργήσαμε το 1821. Το 1912-1913 γράψαμε μια νέα πολεμική εποποιία, απελευθερώνοντας από τον τουρκικό ζυγό την Μακεδονία και την Ήπειρο. Το 1940-1945 γράψαμε νέο έπος στα βουνά της Αλβανίας και στην Κρήτη με την αντίσταση κατά των Ιταλών και των Γερμανών.
Ένα χρόνο τώρα δεν μπορούμε να γίνουμε μια γροθιά για να αντιμετωπίσουμε την υγειονομική κρίση. Είμαστε όλοι ειδικοί, από κάποιους ιερωμένους, υγειονομικούς, εκπαιδευτικούς, μέχρι τους συνομοσιολόγους. Η αιώνια ελληνική διαμάχη είναι η πηγή πολλών δεινών, η «πληγή» των Ελλήνων που πάντα θα μένει ανοιχτή…
Και αντιμετωπίζουμε έναν αόρατο και ύπουλο εχθρό με άρνηση, με ανυπακοή, με αβάστακτη ελαφρότητα. Πιστεύω ότι το γιατρικό για να βγούμε από την υγειονομική κρίση είναι η υπακοή στην επιστημονική κοινότητα, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η σοβαρότητα και η υπευθυνότητα. Αν λείψουν οι προκαταλήψεις, οι εμπάθειες, ο φανατισμός, οι έριδες, ο εγωισμός, τότε μπορούμε να ξαναβρούμε την εξά μας, θα υπερνικηθεί η διχόνοια που μας δέρνει σαν λαό, θα χαμογελούμε και θα βλέπουμε τα πρόσωπα ο ένας του άλλου.
Και οι νέοι μας αγωνίζονται. Προσπαθούν. Εμβολιάζονται. Δείχνουν το δρόμο . Μπράβο τους. Ας έχουμε οι μεγαλύτεροι υπόψη μας αυτό που έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης: « Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες».
Δημ. Κουτσελάκης
Συντ. Δάσκαλος
