Μανολης Δοξανακης
Αντώνης Κουτσελακης
ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΑΓΡΟΤΕΣ…
Οι παραγωγοί κηπευτικών της Κρήτης είναι από μόνοι τους μια ιδιαίτερη κατηγορία αγροτών , που κάθε χρόνο έχουν να αντιμετωπίσουν τα ακραία καιρικά φαινόμενα, τις θεομηνίες, τις ανατιμήσεις των αγροτικών εφοδίων, τον ανελέητο διεθνή ανταγωνισμό από τις τρίτες χώρες χαμηλού κόστους και τις κατηγορίες περί αισχροκέρδειας κάθε λογής άσχετων με το αντικείμενο, αν συμβεί κάποια στιγμή να ανέβουν λίγο οι τιμές λόγω μείωσης της παραγωγής, από συνέβαινε πριν μερικές μέρες μετά τον χιονιά , που προκάλεσε θερμοκρασιακό σοκ στις καλλιέργειες.
Οι συκοφαντικές αναφορές μερίδας των Αθηναϊκών μέσων, είχε προκαλέσει μεγάλο εκνευρισμό στις τάξεις των αγροτών της Ιεράπετρας, που όντες συναισθηματικά φορτισμένοι μετά την θεομηνία του τελευταίου διημέρου και τις ζημιές που άφησε πίσω της η ανεμοθύελλα… ξέσπασαν…
«Βλέποντας τις φωτογραφίες από τις καταστροφές της θεομηνίας που έπληξε προχθές την Ιεράπετρα αλλα και κάνοντας μια βόλτα στο κατεστραμμένο θερμοκήπιο του πολύ αγαπητού μου γείτονα, μου ήρθε στο μυαλό μια πολύ παλιά, παρόμοια προσωπική ιστορία του 1977», μας λέει ο αγρότης Μανόλης Δοξανάκης.
«Το 1972, οι γονείς μου άφησαν την τότε άγονη και άνυδρη Ρίζα, και κατέβηκαν στον Ξερόκαμπο, για μια καλύτερη ζωή. Χρεώθηκαν στην Τράπεζα και κατασκεύασαν 2,5 στρέμματα ξύλινο θερμοκήπιο. Οι τιμές των κηπευτικών ήταν πολύ χαμηλές τότε και η καλλιεργητική σαιζόν τέλειωνε τον Απρίλη λόγω έλλειψης νερού τους ζεστούς μήνες της άνοιξης και του καλοκαιριού.
Δεν είχε φτιαχτεί ακόμα ο ταμιευτήρας του Φράγματος Μπραμιανών, έβγαινε όμως το μεροκάματο και τα λίγα έξοδα της οικογένειας . Το 1977 το θερμοκήπιο μας ήταν φυτεμένο με αγγουριές . Τα φυτά ήταν πολύ καλά, φορτωμένα καρπό και φαινόταν πως η σαιζόν θα ήταν κερδοφόρα. Στα τέλη Νοεμβρίου, έχοντας κάνει ο πατέρας μου τις δυο πρώτες συγκομιδές, ξημερώνει μια μέρα με πάρα πολύ δυνατό αέρα και στη συνέχεια ξεκίνησαν οι ανεμοστρόβιλοι. Ένας από αυτούς σήκωσε στον αέρα το 1/3 του θερμοκηπίου μας , προξενώντας τεράστιες ζημιές και στο υπόλοιπο. Τα φυτά κρέμονταν στον αέρα , φορτωμένα αγγούρια . Τρέξαμε μαζί με τους γείτονες μας, που τώρα έπαθαν την ίδια καταστροφή πάλι από ανεμοστρόβιλο, και προσπαθήσαμε να απομονώσουμε το εντελώς κατεστραμμένο τμήμα, για να σώσουμε ότι μπορούσαμε από το υπόλοιπο. Το αποτέλεσμα ήταν να βγεί η χρονιά με πολλά προβλήματα , με το άγχος του χρέους στην Τράπεζα, και με την αγωνία αν θα μείνουν χρήματα να ξανά φυτευτεί το θερμοκήπιο την επόμενη χρονιά», θυμάται ο αγρότης Μανόλης Δοξανάκης από τη Ρίζα.
«Η εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ», προσθέτει, «ήταν , όταν το βράδυ της καταστροφής , είδα τον πατέρα μου να κάθεται στο τραπέζι , κρατώντας το κεφάλι του με τα δυο του χέρια και να κλαίει… Ένας άνθρωπος που είχε περάσει κατοχή, φτώχεια , στέρηση…είχε λυγίσει.
Αυτή ήταν, είναι και θα είναι ,η μοίρα του αγρότη. Πού τον πυροβολούν από παντού… Ας μάθουν λοιπόν όλοι όσοι τον συκοφαντούν τον τελευταίο καιρό από τα ΜΜΕ των Αθηνών , όπως ο κάθε πρωθυπουργός και ο κάθε βουλευτής, ότι ο αγρότης , δεν είναι από τους ευνοούμενους και τους προνομιούχους.
Ο αγρότης είναι η ραχοκοκαλιά της Ελλάδας. Αυτός που ζεί καθημερινά με αγώνα , κόπο και ιδρώτα και προπάντων με αγωνία και καρδιοχτύπι. Αν φυσά δυνατά , δεν κοιμάται. Αν βρέχει δυνατά δεν ησυχάζει. Αν χιονίζει και κάνει πολύ κρύο δεν ηρεμεί. Μια ζωή η τύχη του κρέμεται στις διαθέσεις των ακραίων καιρικών φαινομένων, αλλά και του άγχους , να βγάλει τα έξοδα της οικογένειας του και να μην αφήσει κανένα χρέος πίσω του.
Θέλω να πω κλείνοντας , σε όσους δεν γνωρίζουν το αγροτικό επάγγελμα, να έρθουν πιο κοντά να αγαπήσουν τον αγρότη, και να σταματήσουν να τον πυροβολούν…», καταλήγει ο Μανόλης Δοξανάκης
Στο ίδιο μήκος κύματος ένας άλλος αγρότης ο Αντώνης Κουτσελάκης, αφού περιγράφει την πολύπλοκη αγροτική καθημερινότητα και τους κινδύνους η τις αστοχίες που αυτή εμπεριέχει, καταλήγει στο ότι ,είναι ο μόνος εργαζόμενος που αγωνίζεται να φτιάξει ένα ποιοτικό καταναλωτικό προϊόν , χωρίς να μπορεί ό ίδιος να ορίσει την τιμή πώλησης του.
«Οι τιμές που διαθέτουμε τα κηπευτικά μας δεν καθορίζονται από εμάς τους ίδιους τους παραγωγούς και δεν είναι ποτέ σταθερές. Αλλάζουν κάθε μέρα . Παίρνουμε ότι μας δώσουν οι έμποροι. Δεν έχουμε δικαίωμα , να κοστολογήσουμε εμείς την παραγωγή μας, για να ζητήσουμε να πληρωθούμε πάνω από το κόστος παραγωγής και πολλές φορές πουλούμε τα προϊόντα μας με ζημιά.
Δεν θέλω να μιλήσω για τις χαμένες χρονιές που η παραγωγή μας πάει στα σκουπίδια όταν μένει απούλητη, χωρίς καμία αποζημίωση.
Θέλω όμως να μιλήσω για τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουμε όλοι , μετά από μερικά χρόνια δουλειάς μέσα στο θερμοκήπιο. Όλοι έχουμε πόνους στη μέση, στον αυχένα , στην πλάτη και στα πόδια.
Θέλω να μιλήσω για την προσωπική μας ζωή που δεν έχουμε , επειδή πρέπει να βρισκόμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ εκεί στο θερμοκήπιο για να τα προλάβουμε όλα…
Προσκαλώ όποιον πιστεύει ότι ο αγρότης οικονομάει τρελά λεφτά , να έρθει να του δώσουμε τα θερμοκήπια μας και να μας δώσει εκείνος τη δουλειά του στον ιδιωτικό η το δημόσιο τομέα η όπου αλλού εργάζεται. Είμαι περίεργος να ιδώ πόσο καιρό θα αντέξει», καταλήγει ο αγρότης Αντώνης Κουτσελάκης από την Ιεράπετρα.
ΝΙΚΟΣ ΠΕΤΑΣΗΣ